Sessiz Bir Çığlık Şiiri

Sessiz bir çığlık var içimde. Islık çalan yalnızlıklara yürüyor beden. Her şey tanıdık gibi: Aynı sokaklar, aynı caddelerde bağrışan çocuklar… Bir umut bekliyor herkes. Belki de bir kurtuluş… Geçip gidiyorum aralarından yalın ve garip bir hâlde. Kalbime türlü düşünceler akıyor. Eskiler büyük yer kaplamış içimde. Hatıralar içinde, yalnızlığa dem vuruyor ruhum. Bir şey arıyor ama bulamıyorum. Bir nefes sarar da ruhumu, anlatırsa bildiklerini, yine dinlerim usulca. Hazin bir mektup ayaklarımın ucuna bırakıldı. Okuduğum her cümle yâr-i güzinin gönül sözleriydi. İçimi yıkan bir elveda bırakmıştı ardında. Yine dökülüyor gözlerimden yaşlar. Diyemeyeceğim bu kez, acıya alışmak bu olsa gerek. Hayretler değil, bu defa sessizlik kuyusundayım. Çıkmaya ise hiç niyetim yok. Yürüyorum yavaş adımlarla gönül cenazesini kaldırmaya belki de. Aklımda bin türlü soru… Bundan sonra sever miyim, o da meçhul. Mutluluk değil miydi aşk? Onu da mı elime yüzüme bulaştırdım? Olsun, diye bir söz döksem, ahdime vefasızlık olur, bunu da biliyorum. Neyim ben? Neredeyim? Hangi yaralara merhemim? Gönlümü kim bu hâle getirdi? Niye yaptı, onu da bilmiyorum. Bir meçhul sevda yolu bu… Ben ise bir garip… Sevsem acır, sussam yakar, konuşsam dağılır her şey. Derde diyara iniltilerim yayılır. En iyisi bir daha sırrı sır etmek, gönül mabedinde kalabalıklara inat, yalnızlığa sarılmak belki de.

Bir Mevlevî dergâhında her dönüş; dilden kalbe dem vuruş, hakikatte ise yok oluştur.

Sessiz Bir Çığlık Şiiri